Arbeid: Kleipikker

facebook twitter

Toegevoegd op 11 april 2011 door Sarah

Arbeid: Kleipikker

Afbeelding toegevoegd door Sarah

Sarah | Arbeid: Kleipikker | 0 Sarah | Arbeid: Kleipikker | 0 Sarah | Arbeid: Kleipikker | 0
Kunstenaar:
niet gekend
Opschrift:
KLEIPIKKER
Plaatsbeschrijving:
Sint-Lenaarts - Plein voor de pastorij (kruising Dorpsstraat en Kerkstraat)
Informatie toegevoegd door Sarah :
11 april 2011
Het monument van de Kleipikker werd in 1976 opgericht als hulde aan alle inwoners van Sint-Lenaarts die in de baksteennijverheid werkten. Deze deelgemeente van Brecht wordt de kleipikkersgemeente genoemd. Er waren vroeger vele steenbakkerijen aanwezig om deze arbeid uit te voeren, die meestal gelegen waren aan het kanaal Dessel-Turnhout-Schoten. Door de aanleg van dit kanaal ontwikkelde de steennijverheid zich in deze gemeente in de 19de eeuw. Daarvoor was het een eeuwenoude landbouwgemeenschap. Het begon allemaal met handenarbeid: het ontginnen van klei tot de stenen klaar waren voor te transporteren. Sinds de eerste sporen van de baksteen duizenden jaren geleden zijn de verschillende productiestappen ervan niet fundamenteel veranderd. De vijf belangrijkste stappen in het productieproces zijn de kleiwinning, de kleivoorbereiding, het vormen en drogen van de baksteen naar de laatste stap van het bakken. Hierdoor hebben de inwoners dus hun spotnaam ‘De Kleipikkers’ gekregen. In de loop van de 20ste eeuw is de activiteit in deze sector terug gedaald. Er heeft dus vooral handenarbeid plaatsgevonden in Sint-Lenaarts, vooraleer de productietechnieken zijn geëvolueerd naar mechanisering. De bedrijfsleider van nu was toen nog de steenbaas. Er waren nog geen automatische steenmaakmachines waar de mens enkel moet controleren, maar voerde de arbeid helemaal zelf uit. De arbeiders moeten nu kennis hebben van computers en machines en mogen niet meer ongeschoold zijn. De belangrijkste bron van inkomsten voor de inwoners was geheel verbonden met de steennijverheid. Zij waren echter wel de armste bevolkingsgroep. Door middel van deze betaalde arbeid verworven zij een identiteit en gaven zij betekenis aan hun bestaan. Er vond in die tijd een soort van ‘groepisolationisme’ plaats, waarbij traditionele waarden en normen van ieder beroep een belangrijke plaats innamen in het leven. De arbeidsomstandigheden van de steenwerkers waren niet ideaal: ze kregen lage lonen, moesten lange werkdagen doen en het was zwaar en vuil werk. Hierdoor was er slechts een minimum aan tijd voor het gezinsleven. (deze bijdrage is in het kader van het vak Arbeidssociologie aan Universiteit Antwerpen)