Standbeelden.be

Over de kunstenaar
Wim Delvoye, Wervik 1965, is een hedendaags Vlaams kunstenaar die woont en werkt in Gent.
Deze conceptuele kunstenaar begon midden jaren 80 met schilderwerk op behang en tapijten. Sindsdien gebruikt hij de meest uiteenlopende materialen met een verrassend en liefst shockerend resultaat. Met zijn beschilderde butaangasflessen, getatoeëerde varkens, zandflessen, fecaliën producerende machines, erotische brandglazen in een kapel, confronteert hij kitsch en absolute wansmaak met wat kunst voor hem moet doen, “communiceren, beelden vormen die op ieders netvlies blijven branden”. Het maakt hem internationaal vermaard.

Over het beeld
De “plassende engel” in gepatineerd polyester, weggehoond als blasfemie én gekoesterd door inwoners en toeristen, is eigenlijk bedoeld als een windroos en fontein. Ook hier weer een confrontatie tussen religieuze kitsch en volkse schunnigheid.

Ondanks een felle sneeuwstorm staat hij er fris en zomers bij, de engel. PIassen doet hij niet, daarvoor is het te koud en ondanks zijn beweeglijkheid zou hij zijn naam toch niet in de sneeuw kunnen schrijven. Rose des vents II maakt deel uit van een serie die Delvoye maakte. Een eerste Rose des vents - die in de collectie van de Antwerpse Katoennatie zit - is een beeldengroep van vier figuren waarvan het lichaam doorboord is met een telescoop. De kijker kan zo door de aars van de figuur de sterren zien.

"Het zijn allemaal antropomorfe figuren", vertelt Delvoye over de serie. "Figuren ook die buiten hun beeld nog een.andere rare functie hebben."

In de zomer van 1995 werd deze kunstzinnige windroos en fontein ingehuldigd om enkele maanden later tijdens een felle rukwind van zijn ranke sokkel te tuimelen. Tot grote opluchting van een groepje tegenstanders, dat prompt een petitie afleverde aan het stadsbestuur met de vraag om het beeld nooit meer op te richten. Een plassende engel impliceert immers dat engelen een geslacht hebben, wat niet strookt met de christelijke leer. Delvoye reageerde toentertijd laconiek op het protest: "Hoe kwader de mensen zijn, hoe beter. Dan kijken ze er tenminste naar. De engel plast met een klein debiet tegen de wind in, zodat zijn knieën nat worden. Dat provoceert. Mensen vinden het vuil, terwijl het een celebratie van hygiëne is."

Nu kijkt Delvoye met heimwee terug op het beeld. "Ik ben nog altijd trots op het beeld. De pijl is niet meer origineel. Na de val heeft een plaatselijke smid met goede bedoelingen er een andere pijl opgezet. Vooral die werkihg tussen het debiet van het water en zorgen dat hij tegen de wind in pist, vind ik nog altijd mooi. Het is het laatste beeld dat ik op een soort studentikoze wijze heb gemaakt. Het werd werkelijk beslist tussen pot en pint. Nu gaan er bij een beeld vergaderingen, contracten en maquettes aan vooraf. Het was toen Joost Declercq die me vroeg of ik een beeld in Knokke wou plaatsen".

Bron: o.a. website Knokke-Heist

-----

over de constructie van Patrick Mus - ik citeer hierbij de constructeur:

"Je ziet hierboven foto’s van vóór de engel is omgewaaid , datum op de foto:12 november 96.
Op de eerste foto zie je duidelijk hoe de oorspronkelijke pijl eruit ziet.
Eigenlijk een niets beduidende vlakke plaat die rond een buis van 2” is geklemd.
De gehele opstelling staat eigenlijk op vijf poten , vastgeschroefd in een waterbassin!!
Het waterpijl zakte dan wel lichtjes maar dit zien we door de vingers.
Het draaipunt was al in die korte tijd vastgeroest en kon die niet meer rond draaien.

Op een bewuste dag , na een zuchtje kustwind, lag het gehele kunstwerk tegen de vlakte. Mijn opdracht die ik kreeg van de gemeente was: 
Die engel zou hier nu midden in die bassin moeten komen maar nu zonder dat je gaten boort in de kuip zodat er niet om de haverklap  iemand van onze dienst moet komen om water bij te vullen.
En ook zouden wij graag hebben dat hij nu vijf meter hoog staat in plaats van twee meter.
Ook niet op vijf poten , maar op één. Je kan je dan wel voorstellen dat het even denken was hoe ik dit alles in elkaar zou steken. De nieuwe opstelling is in het atelier gemaakt in onderdelen om dan achteraf , zonder kraan terug ter plaatse te monteren. Er was geen bezwaar over hoe ik het in elkaar zou steken , als ik maar niets aan de engel veranderde. Dus van juist onder zijn voetzolen is alles gewijzigd.  Dus de constructie werd in best uitziende proportie aangepast.

Je ziet ook een foto van op de dag van de montage , datum op de foto 11 januari 97.

Tot op vandaag schittert het kunstwerk nog steeds op dezelfde plaats."